-یاران حق در امانند
-مقدمه
-مفهوم حق
-حقوق متقابل رهبری و امام
-ویژگی های حقوق رهبری و مردم
-حقوق رهبری بر مردم
-وفاداری مردم نسبت به رهبر برگزیده ی خویش
-خیرخواهی و اندرزدهی مسلمین
-پذیرش و اجابت دعوت رهبری
-اطاعت فرمان رهبری و انجام اوامروی
-تفسیر غزل (غلام شاه جهان)(6235)
-سلاطین و بزرگانی که در مشهد مدفون هستند(5763)
-فضیلت زیارت حضرت رضا(4741)
-اولین غزل حضرت حافظ(3752)
-چگونه برای ظهور امام زمان (ع) آمادگی پیدا کنیم؟(3645)
-نوحه وداع امام حسن با برادر(3640)
-توسل به امام هادی(3427)
-ظلم پایدار نیست(2852)
-شهادت و محل دفن امام حسن(2117)
-دعای هنگام غسل زیارت(1969)
کد مطلب:254174 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:325
اقبال سامرا
متوكل، دهمین خلیفه ی عباسی كه بنا به پیشگویی مولا علی علیه السلام كافرترین خلفای عباسی بود، [1] از ترس
[ صفحه 19]
مردم مسلمان، امام هادی علیه السلام را در سال 233 ق. از شهر مدینه اخراج و مجبور به اقامت در شهر سامرا كرد، غافل از اینكه خورشید خدا هر جا كه باشد خواهد درخشید و شب پرستان سیاه بخت، هیچ وقت نمی توانند به آفتاب، آفتی برسانند.
امام هادی، آن ستاره ی همیشه فروزان خدا، بیش از بیست سال در سامرا زندگی كرد و چه بزرگمردانی كه در سایه سار لطف حضرتش، حدیث حیات و روایت نجات آموختند و هر یك همچون ستاره ای در آسمان سامرا به نور افكنی پرداختند و جهان را از پرتو فیضشان منور ساختند.
محقق معاصر، آیت الله سید محمدكاظم قزوینی [2] ، ضمن كتابی كه درباره ی حیات امام هادی علیه السلام نوشته اند، 346 شاگرد از شاگردان مكتب امام علی النقی علیه السلام را نام برده و 327 صفحه از كتاب را مخصوص این فصل ساخته اند.
حضرت ابوالحسن، امام علی النقی، آن جمال جمیل رحمانی، پس از بیست سال جلوه گری و نور افشانی در سپهر صمیمیت و صفا، در شهر سامرا به شهادت رسید و با رحلت مظلومانه ی خویش، دانشمندان و دل آگاهان را غرق در حسرت و اندوه ساخت.
و یزیدیان عباسی را سخت در ترس و هراس
[ صفحه 20]
انداخت چنان كه از تشییع جسد مقدس امام علیه السلام جلوگیری كردند و مردم را كه در آرزوی دیدار واپسین، با رهبر معصومشان لحظه شماری می كردند و انتظار داشتند هر چه باشكوه تر بتوانند در تشییع پیكر پاكی و پارسایی، و در فش دانش و دین شركت كنند، ناكام گذاشتند.
به ناچار، نزدیكان امام، پیكر آن حضرت را در خانه ی خویش، كفن و دفن كردند و جهان علم و ایمان را در فراق آن رهبر معصوم و فضیلت مظلوم، برای ابد محروم و مغموم ساختند.
شاعران شیعی كه فرات فریادشان و شریعه ی شعرشان، همیشه از عاشورا سرچشمه می گیرد، زراندوزان و زورمداران بنی عباس را رسوای خاص و عام ساختند:
محمد بن اسماعیل بن صالح صمیری قمی، از زمره ی شاعران شیعی بود كه در تكریم این عاشورا و برای تسلیت به امام حسن عسكری علیه السلام قصیده ی غرایی ساخت و جالب اینكه پیش از تولد دادگستر جهان، مهدی موعود - كه جان جهانیان فدایش باد - سرود امید را سر داد و حدیث حبیب و روایت یار را زینت تاریخ ساخت، صمیری قمی كه خود از یاران و شاگردان امام هادی علیه السلام بود، پس از شهادت آن حضرت، مهر از دفتر دل برداشت و گوش تاریخ را چنین نواخت: [3] .
[ صفحه 21]
الأرض خوفا زلزلت زلزالها
و اخرجت من جزع أثقالها
عشر نجوم افلت فی فلكها
و یطلع الله لنا امثالها
بالحسن الهادی ابی محمد
تدرك اشیاع الهدی آمالها
یا حجج الرحمان احدی عشرة
آلت بثانی عشرة مالها
[ صفحه 19]
مردم مسلمان، امام هادی علیه السلام را در سال 233 ق. از شهر مدینه اخراج و مجبور به اقامت در شهر سامرا كرد، غافل از اینكه خورشید خدا هر جا كه باشد خواهد درخشید و شب پرستان سیاه بخت، هیچ وقت نمی توانند به آفتاب، آفتی برسانند.
امام هادی، آن ستاره ی همیشه فروزان خدا، بیش از بیست سال در سامرا زندگی كرد و چه بزرگمردانی كه در سایه سار لطف حضرتش، حدیث حیات و روایت نجات آموختند و هر یك همچون ستاره ای در آسمان سامرا به نور افكنی پرداختند و جهان را از پرتو فیضشان منور ساختند.
محقق معاصر، آیت الله سید محمدكاظم قزوینی [2] ، ضمن كتابی كه درباره ی حیات امام هادی علیه السلام نوشته اند، 346 شاگرد از شاگردان مكتب امام علی النقی علیه السلام را نام برده و 327 صفحه از كتاب را مخصوص این فصل ساخته اند.
حضرت ابوالحسن، امام علی النقی، آن جمال جمیل رحمانی، پس از بیست سال جلوه گری و نور افشانی در سپهر صمیمیت و صفا، در شهر سامرا به شهادت رسید و با رحلت مظلومانه ی خویش، دانشمندان و دل آگاهان را غرق در حسرت و اندوه ساخت.
و یزیدیان عباسی را سخت در ترس و هراس
[ صفحه 20]
انداخت چنان كه از تشییع جسد مقدس امام علیه السلام جلوگیری كردند و مردم را كه در آرزوی دیدار واپسین، با رهبر معصومشان لحظه شماری می كردند و انتظار داشتند هر چه باشكوه تر بتوانند در تشییع پیكر پاكی و پارسایی، و در فش دانش و دین شركت كنند، ناكام گذاشتند.
به ناچار، نزدیكان امام، پیكر آن حضرت را در خانه ی خویش، كفن و دفن كردند و جهان علم و ایمان را در فراق آن رهبر معصوم و فضیلت مظلوم، برای ابد محروم و مغموم ساختند.
شاعران شیعی كه فرات فریادشان و شریعه ی شعرشان، همیشه از عاشورا سرچشمه می گیرد، زراندوزان و زورمداران بنی عباس را رسوای خاص و عام ساختند:
محمد بن اسماعیل بن صالح صمیری قمی، از زمره ی شاعران شیعی بود كه در تكریم این عاشورا و برای تسلیت به امام حسن عسكری علیه السلام قصیده ی غرایی ساخت و جالب اینكه پیش از تولد دادگستر جهان، مهدی موعود - كه جان جهانیان فدایش باد - سرود امید را سر داد و حدیث حبیب و روایت یار را زینت تاریخ ساخت، صمیری قمی كه خود از یاران و شاگردان امام هادی علیه السلام بود، پس از شهادت آن حضرت، مهر از دفتر دل برداشت و گوش تاریخ را چنین نواخت: [3] .
[ صفحه 21]
الأرض خوفا زلزلت زلزالها
و اخرجت من جزع أثقالها
عشر نجوم افلت فی فلكها
و یطلع الله لنا امثالها
بالحسن الهادی ابی محمد
تدرك اشیاع الهدی آمالها
یا حجج الرحمان احدی عشرة
آلت بثانی عشرة مالها
[1] (عاشرهم اكفرهم) ؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 276.
[2] ايشان در سال 1373 ش. به جهان باقي شتافتند.
[3] مأثر الكبراء في تاريخ سامرا، ج 3، ص 326.